Τον Απριλη αυτου του χρονου, πηγα στη Γιρονα της Ισπανιας για τον αγωνα Traka gravel. Ημουν πολυ ενθουσιασμενη για λιγο χρονο ξεκουρασης. Ειχα αρχισει καινουργια δουλεια τον Ιανουαριο που ηταν πολυ απαιτητικη — οχι η δουλεια αυτη καθαυτη, αλλα η ατμοσφαιρα στην εταιρεια. Ηταν τοξικο περιβαλλον και νιωθα πολυ μοναξια και λυπη καθε μερα. Καταλαβα οτι δεν ημουν ο εαυτος μου. Καθισα σε γραφειο για το χαρτζιλικι και φοβομουν να κανω αλλαγες στη ζωη μου λογω ασφαλειας.

Τα τελευταια 5 χρονια, ενω αγωνιζομουν, δεν ηξερα πως να τρεφομαι και ειχα δυσκολιες με την ενεργεια χωρις να παρω κιλα. Ετσι αποφασισα να ξαναπαω σπουδες και να μαθω αυτο που αγαπω πραγματικα: αθλητισμο, ολιστικη διατροφη και life coaching.

Οταν ημουν στη Γιρονα, ημουν κοντα σε οτι με εμπνεει αληθινα, και οταν βρισκομαστε σε αυτη την κατασταση, ακουμε πιο καθαρα την εσωτερικη μας φωνη. Το να ειμαι εξω, με τον συντροφο μου, να γνωριζω νεους ανθρωπους που σκεφτονται οπως εγω και να ποδηλατω, με εκανε να καταλαβω οτι πρεπει να εφαρμοσω ολα οσα εχω μαθει σε μια επιχειρηση, δικη μου επιχειρηση, και παθος μου: να βοηθω αλλους να ζουν και να οδηγουν μια υγιη και ευτυχη ζωη. Νομιζω οτι η εμπνευση απο κατι ή καποιον ειναι απο τα ομορφοτερα πραγματα. Η ενεργεια της εμπνευσης μου δινει παντα ενα ανεβασμα, ενα γεματο ενεργεια αισθημα, και ταυτοχρονα μια κατασταση ευτυχιας και ηρεμιας.

Στον αγωνα Traka των 200 χιλιομετρων, δεν αισθανομουν στην καλυτερη μου κατασταση και αποφασισα να τον παρω σαν μια μεγαλη ποδηλασια και να απολαυσω την ημερα. Ο συντροφος μου πηρε το πρωτο μερος μπροστα και ηθελε να δοκιμασει τα ορια του. Εγω ημουν χαλαρη πισω. Γυρω στο 5ο χιλιομετρο ειδα την φιλη μου τη Juliet με σκασμενο λαστιχο, σταματησα να τη βοηθησω και αποφασισαμε να παμε μαζι. Ηταν πολυ διασκεδαστικο να την εχω διπλα μου! Στην μεγαλυτερη αναβαση την χασα, αλλα την ξαναβρηκα στην κορυφη που εκανε διαλειμμα και με περιμενε. Δεν θυμαμαι σε ποιο χιλιομετρο ηταν αυτο, αλλα απολαμβανα το κατεβασμα τοσο πολυ που ξεχασα να δω τον χαρτη και ξαφνικα ηταν στροφη αριστερα. Ο πισω τροχος μου δεν ειχε κρατημα και επειδη δεν ειχα αρκετες ικανοτητες, πεσα πολυ γρηγορα. Ειχα λιγα γρατζουνισματα και συνεχισαμε. Στο τελευταιο σταθμο τροφοδοσιας πηραμε μια μπυρα απο βενζιναδικο — δεν ειχαμε βιαση και επειδη ειχα πεσει, σκεφτηκαμε οτι μια μπυρα ηταν καλη ιδεα, και ηταν! Στο τελευταιο μερος προς τον τερματισμο, υπηρχε ενα πολυ διασκεδαστικο μονοπατι διπλα στο ποταμι, και μετα μας περασε ο πρωτος του αγωνα 360 χιλιομετρων! Τι!?! Ηταν πολυ αστείο διοτι ολοι χειροκροτουσαν στον τερματισμο (για αυτον αλλα φαινοταν οτι ηταν για εμας χαχα). Και δεν ημασταν ουτε οι τελευταιοι! Οι υπολοιπες μερες ακολουθηθηκαν απο πολλες αλλες βολτες με ποδηλατο απο τα βουνα μεχρι τη θαλασσα και γυρω απο την ομορφη Κοστα Μπραβα.

Η εμπνευση σε βοηθα να ελεγξεις το εσωτερικο σου εσωτερικο προσανατολισμο καθαρα. Ειμαι χαρουμενη που ειχα την ευκαιρια να ελεγξω το εσωτερικο μου κεντρο και να δω οτι δεν ημουν ο εαυτος μου και επρεπε να κανω αλλαγες. Τωρα ειμαι πιστοποιημενη διατροφολογος και life coach. Δεν ειναι το ιδιο το χρημα, αλλα νιωθω πιο ελαφρια και πιο ευτυχισμενη. Φροντισε να περικυκλωθεις απο πολλες πηγες εμπνευσης ωστε να μπορεις να νιωθεις τι θελεις και να ζεις οσο πιο αυθεντικα μπορεις!

Απο τη Ζουλιανα Βετερανο
Φωτογραφια απο Μιγκελ Βετερανο